ENTREVISTA A RAMÓN CARIDE OGANDO

´O PÚBLICO XUVENIL É O QUE SUSTENTA AGORA MESMO AS VENDAS DO MUNDO EDITORIAL´, DI O AUTOR.

O autor de Cea prepara o quinto e último episodio da serie de "Said e Sheila".

Ramón Caride Ogando naceu en Cea en 1957, pero o traballo levouno lonxe do territorio ourensán, ata Cambados, onde reside e traballa como profesor de secundaria. Ademais, é un constante animador de actividades culturais como a Asociación A Santa Compaña, da que foi o seu primeiro presidente e un dos promotores da revista homónima.

Ganador do premio Branco Amor pola súa novela xuvenil e de ficción científica "Soños eléctricos", publicada en 1992, este autor atreveuse tamén coa poesía e o ensaio.

- En que traballa agora mesmo o Ramón Caride escritor?

- Pois comecei a quinta novela da serie de "Said e Sheila", que comezou con "Perigo Vexetal". É unha serie que comecei no ano 1995 de novelas xuvenís e que tamén a compoñen "Ameaza na Antártida", "Ou futuro roubado" e "A negrura do mar", que saíron publicadas en Xerais dentro da colección Merlín. É unha serie que ha ter moito éxito e foi traducida a moitos idiomas. iniciei a quinta, que se chamará "Ou camiño dá Estadea", e que será a última porque se trata dunha pentaloxía. Estou en pleno proceso de redacción, e a idea é que se publique para 2015.

- E iso que non fai nin seis meses que publicou unha edición con modificacións de "Ou sangue dúas camiños", que ademais foi merecedora en 2003 do Premio Risco de Literatura Fantástica.

- Si, publicamos en febreiro a que é a súa cuarta edición e a definitiva en galego. É unha obra destinada ao público adulto que foi lanzada tamén en México e Portugal. E ademais teño outro proxecto. Trátase dun libro de relatos que probablemente salga para Nadal, que se titulará "Flash Black 13". Un libro que fará posible a editorial Urco, que está especializada en literatura fantástica de terror. Trátase dunha antoloxía

de relatos desa temática de terror e ciencia ficción que xa está terminada e que será o meu libro de relatos curtos número 13.

- Como definiría vostede o proceso de creación?

- Pois se trata dun proceso moi lento. Aínda que eu nos últimos anos estou publicando unha media de tres libros por ano, que é moito sobre todo neste contexto de crise que eu mesmo non o acabo de asimilar. Pero por exemplo "Ou camiño dá Estadea" é unha historia que levo discorrendo máis de catro anos. Primeiro penso un argumento xeral para o libro e doulle moitas voltas ata que chega un momento

en que teño que plasmalo no papel. Digamos que, como paso inicial, elaboro un esquema, un borrador de non máis de tres páxinas no que conto como vexo a novela de xeito moi xeral. Despois igual transcorre un ano, ou dous ou os que sexan ata que inicio finalmente o proceso de escritura. Antes tamén desempeño un proceso de documentación, sobre todo relacionada cos escenarios nos que vai transcorrer a novela, ata ir a eles si é posible. Penso tamén en como quero que sexan os personaxes, o que é a infraestrutura da historia, o que non se ve. E xa logo disto si que chega propiamente a

fase de redacción, que para min é a máis bonita.

- Vostede, que ademais é profesor, cando atopa un bo momento para mergullarse neste proceso de redacción dunha novela?

- Aproveito para escribir moito no verán, porque durante o curso fáilleme algo difícil. Non é que sexa capaz de acabar unha novela nestes meses, pero si que intento darlle ese primeiro impulso, que é o que máis costa. Despois, unha vez metido no ambiente e na historia, todo vai moito máis rápido. Aínda que durante o proceso teño que prescindir das historias que leo para centrarme nas

miñas e é algo que non me gusta tanto. Escribir é algo moi bonito pero que non deixa de ser algo cansado ás veces, porque é como todo, tamén ten o seu parte de rutina. Agora por exemplo no mes de agosto ter que levantarme ás oito da mañá coma se tivese que ir traballar para escribir non é algo moi agradábel, nese momento de espertar dis que ben me quedaba na cama, pero despois agradécelo.

´CULTIVO OS XÉNEROS QUE A MIN ME

GUSTA LER´

- Tómallo vostede como un traballo.

- É que sen traballo eu creo que é imposible levar a cabo ningunha arte nin nada relacionado coa creación. Poida que algúns teña algún trazo de xenialidade e que acerten por casualidade con algo moi ocorrente, pero é algo que tampouco ten base para callar e que lle guste á xente, porque o certo é que aínda que teñas unha historia moi boa, hai que puír sempre moitos detalles. Como os diálogos, por exemplo, que parece algo fácil e non o é para nada, hai que retocar moito para que non se repitan palabras. Cousas igual que unha conversación ordinaria si que se dan en literatura semellaría algo

burdo, ordinario e hai que darlle un par de voltas máis. É como todo na vida, ten a súa parte creativa e o seu parte de rutina.

- Vostede foi todo un pioneiro na escritura infantil e xuvenil, que lle levou a cultivar estes xéneros?

- Si, sobre todo na temática de ciencia ficción desde o ano 1992. Creo que é algo inconsciente, porque hai un pouco de dous temáticas recorrentes na miña

produción, que son a novela negra e a de ciencia ficción. Cultivo estes xéneros porque son lector deles, basicamente. Un tende a repetir o que lle gusta, lin moito diso e despois cando che pos a escribir dásche conta de que a historia deriva cara aí.

- Haberá seguramente moitas diferenzas entre escribir para o público máis novo e o adulto.

- Si, moitas. Ademais o meu obxectivo é que me lean, ese é o meu concepto de literatura, por iso busco que as miñas obras consúmanse con certa facilidade, tes que facerllas accesibles ao lector poñéndose no seu mentalidade, fixándoche no nivel de dificultade e nos seus intereses. O feito de ser profesor tamén me permite estar en contacto cos nenos e adolescentes, que ademais son o público lector, o escolar, o que agora mesmo está soportando as vendas da industria editorial.

ENTREVISTA RECOLLIDA DE FARO DE VIGO-OURENSE