O AXEXO DO DÍA. Por Xan Galbán

 

SENSIBILIDADE

Cadaquen ten a súa. Así, haiche persoal que pasa cada día diante dun lar, dunha finca, dun solar e ve un can atado eternamente a unha cadea, onde os cuadrúpedos conquerirán arrancar ao chan unha fosa tal cual de Castelo de xenreira  humana pagada co can, ou quen asiste a unha imaxe do cotián sen maior valoración.

Hainos quenes pasan pola vida sen maior preocupación que a de vivires sen ningunha atadura a nada que os comprometa, empatizando só con aquelas causas ben cercanas coma unha enfermidade dun achegado, e quen olla para o conxunto dunha defensa da sanidade pública e de calidade para todos.

Mesmo acabamos de escoitar no Parlamento, nas Cortes do Estado, tras unha intervención eloxiosa de Íñigo Errejón, en pleno circo parlamentar do pim-pan-pum, do inmediato, alonxados os representantes  das preocupacións reais dos representados, entre lameiras espúreas, preguntar o madrileño pola situación da saúde mental tan esquecida dende hai anos polas administracións de distinta cor, e que tanta dor producen. A resposta dende a bancada conservadora, dun Deputado sensibel exclusivamente á remuneración mensual foi: "Vete al médico" cosificando mais do que xá está na sociedade as enfermedades de índole mental. O dano está feito por moito que nun simples chío pida perdón. O perdón que llo pida ás institucións relixiosas en confesión, aos cidadáns debemos esixir responsabilidades. Estou seguro que o PP tomará cartas no asunto...ou non.

A sensibilidade, queridos leitores, depende de tantas variables que un logaritmo non chegaba nin  para iniciar a enrevesada masa encefálica única en cada un de nós. Así, os cambadeses da miña xeración lembramos as escalinatas da Igrexa de San Bieito con moito cariño. Aí temos fotos do casorio dos nosos pais, as fotos do Domingo de Ramos estreando roupa do trinque, por moito que lles dixeramos ás nosas nais que o pantalón picaba a chou, que non che gustaba o cínto, e entre esa cara de enfado, de ledicia ao novo, detrás aparecían sempre as pedras do Atrio que comunicaban co centro do mercado, como unha Ágora grega, como o púlpito mais democrático sen tutelaxe eclesiástico, como a altura máxima popular da praza, defendida á dereita por Balboas, en tanto á esquerda, por designación libre, sen academicismos, a muller de Balboas.

A sensibilidade de moitos cambades coa desaparición destas escadas fixo que se refaga agora, o dano causado por PATRIMONIO na longa noite de pedra dos anos sesentas.

A historia de séculos  da Praza  de Fefiñáns vaise reparar agora. Lembro á comparsa Unha Grande Chea esixir entre retrancas e verdadeiros anhelos a reparación da escalinata, como lembro a intervención daquela Deputado no Hórreo, Paco Trigo, á postre, fundamental para chegares a hoxe con éxito, meterlle unha trasacional ao PP  co voto favorabel destos pero sen presupostar a obra nin levala a cabo polos ciumes de Cores Tourís, que de sensibilidade nunca presumiu por carecer dela. Mesmo o Bipartito chegou a plantexarse a inmensa obra, misturando todo, rompéndolle a "cabesa a Balboas" para téla que afrontar agora, esperemos que definitivamente. Dá o mesmo, todos os cambadeses debemos  aledarnos ao final. Agás os que "la plaza no está limpia" "déjala tal como está" ou "eso faríao calquera" pero foron estos e non outros. Sensibilidade.