CAMBADOS NO RECORDO: ALFREDO BRAÑAS E CAMBADOS

A Ria de Arousa, a máis grande das fermosas rias galegas, alberga no seu recinto varias lindísimas vilas, cuxa historia é parte principal da xeneral de Galicia. 

A máis aristocrática daquelas , é a de Cambados, que uniu a se ás de Fefiñans e de Santo Tome do Mar, entras as cales está.

Pero ademais a ria de Arousa, formada polo rio Ulla, en cuxa conca está situadao Santiago, é tradicionalmente o horizonte marítimo da cidade relicario de Galicia. Non debía pertencer ningún pobo desta ria a provincia distinta que Compostela, que sempre foi a capital
de toda esta paradisiaca comarca, e só o desinterese absoluto pola Historia que presidiu a división de España en provincias en 1833, foi causa dese desatino.

Hoxe é o prestixio artístico maior da cidade xacobea un cambadés, o escultor Francisco Asorey, e, cando eu nacín, triunfaba nos seus últimos día de gloria un entusiasta e insigne catedrático da Facultade de Dereito da Universidade, o economista e popular orador Alfredo Brañas Menéndez.

A súa grande obra:
"El Regionalismo"

Non nacera Brañas en Cambados senón na céltica vila de Carballo, pero moi neno trasladouse coa súa familia á melancólica e señorial Cambados na que paso toda a súa mocidade ou onde se formou aquel espiritu selecto.

A vida de Brañas en Cambados, se risueña nos primeiros anos da súa mocidade, foi despois a nostalxia dun orfo que ten que alternar os seus estudos co traballo nunha oficina pública, para poder abrirse paso no difícil camiño da vida.

Estas circunstancias acrecentaron , se cabe, a súa devoción á Virxe baixo a advocación da Pastora, que en Cambados, venérase a solitaria ermida do seu nome, no alto do monte que dá acubillo ás artísticas ruínas de Santa Mariña.

Alli, á sombra daqueles centarios carballos e castaños, ante a capela da Pastora, pasou Brañas horas e tardes enteiras estudando os textos de Dereito, en cuxa carreta tanto había de brilar.

Estatua de Brañas na súa vila
natal: Carballo.

Anos máis tarde, en recordo daqueloutros tan díficles, e en gratitude á Virxe da Pastora, pola protección dela recibida, organizou e patrocinou Brañas na súa honra unhas festas solemnisimas, que fixeron época e das que aínda hoxe se ten grata memoria.

Despues de ser Secretario Xeral da Universidade aos vinte e cinco anos, moi pronto obtivo en rifada oposición a cátedra de Dereito Natural da Universidade de Oviedo, e en 1888 pasou por traslado a desempeñar a de Economía Política e Estatística, da Universidade de Santiago.

Antes que el, foran catedráticos nesta Universidade da mesma materia o benemérito Joaquin Maria Sanromá e máis tarde Melchor Savá, que morreu de catedrático en Madrid, bastante entrado o século presente. Tamén Galicia producira insignes economistas na primeira metade de pasada centuria, como o coruñés Ramón da Sagra e o santiagués Manuel Colmeiro, aquel, catedrático da Universidade da Habana, e este da de Madrid. Cando Brañas se incorporou ao Claustro da Universidade esta en o seu apoxeo a produción literaria do economista que máis e máis ben estudou a Galicia, Joaquin Dias de Rábago, morto noutra fermosa vila da ria de Arousa, na Poboa do Caramiñal, en 29 de xullo de 1898.

Brañas está soterrado en Santo
Domingo de Bonaval.

Alfredo Brañas era unha intelixencia de grande e fácil capacidade de asimilación , un corazón sensibilísimo, que lle conquistou continuas simpatías, e un home de incansable acción. Por ser o primeiro , a súa obra “Leccións de Facenda Pública”, sinala un fito na ciencia financeira española,e, ainda non poeta, é un fino compositor de obras literarias.

Pola súa capacidade asimiladora, e a sensibilidade do seu corazón, estivo sempre en contacto co ánima popular, cos sentimentos, os ideais, as dores, as traxedias do pobo galego. Fronte ao liberalismo, que foi sempre, desde a Revolución francesa, abstracto e doctrinario, o foi un dulcísimo romántico, que amaba con tolemia a Galicia.

Nadia como el foi o orador desta terra. Os acontecementos, indubidablemente favorecíanlle. O entusiasmo que en certos sectores producise a restauración borbónica con Cánovas en 1875, e a subida ao poder dos liberais, con moitos republicanos que se converteron á Monarquía, en 1885, case desaparecido en 1888, polas discordias intestinas, e, sobre todo, polas tendencias librecambistas patrocinadas polo Ministro de Estado Moret e apoiadas pola maioría do partido que presidia Sagasta.

Unha das prazas mais bonitas de
Cambados, leva o seu nome.

A actividade de Brañas, que xa se manifestou antes en Santiago, cando foi compañeiro do chorado Toledo Quintela na dirección de “O Libredón”, ten a súa amplitude e grandeza desde 1888 ata a súa prematura morte en 21 de febreiro de 1900, pouco logo de cumprir corenta e un anos.

En primeiro o seu libro “O rexionalismo”, publicado en 1889, logo “A Asociación rexionalista”, da que foi a súa alma, co solemne traslado dos restos de Rosalía de Castro a Santo Domingo en maño de 1891 e os Xogos Florais de Tui celebrados este mesmo ano, na súa actuación deicsiva na colocación da placa de mármore, conmemorativa dos heroes do Batalón Literaria de Santiago contra Napoleón na Praza da Quintana; no Congreso Católico de Burgos pronunciando o seu cálido discurso en agosto de 1899; na orientación do capital galego cara á creación de fábricas de azucar con entrega obrigada a unha potencia de Cuba, Porto Rico e Filipinas.

Entre os catedráticos composteláns do seu tempo, Brañas, que é un mozo aparece ante a fama, da mesma talla que o cran clínico Maximino Teijeiro, que o prodente operador Timoteo Sanchez Freire, que o civilista eruditísimo en leis españolas Jacobo Gil, que o santo e sabio historiador José Fernández Sánchez, todos eles moitos lustros maiores que el.

Se Brañas , aínda no medio dos seus triunfos, nunca esqueceu Cambados nin os anos alí pasados, a fermosa e riente vila de Cambados non pode esquecer que Brañas, cambadés de corazón, foi un dos valores máis positivos da Universidade de Santiago, na que aínda hoxe a pesar das radicais diferenzas dos tempos, o seu grato recordo permanece vivo entre todos os que pertencemos a ela.

Un articulo de PAULINO PEDRET CASADO, ignorase ou ano en que ou escribiu, pero obviamente antes de 1969, que foi no  que finou.

Paulino Pedret Casado, nado en Santiago de Compostela ou 20 de agosto de 1899 e finado ou 26 de maio de 1969, foi un sacerdote e escritor galego.

Fillo de Emilio Pedret Tost e Sofía Casado Reinosa. Ingresou en 1909 non Instituto de Santiago para facer ou Bacharelato, estudando ao mesmo tempo non Seminario. En 1922 foi ordenado presbítero en Tui. Antes de ordenarse sacerdote rematou os estudos de Dereito, obtendo a licenciatura en 1921, e ou doutorado en 1923. Tamén conseguiu a licenciatura en Ciencias Históricas en 1929.

En 1923 consegue unha praza de Capelán castrense. En 1928 regresou a Compostela e foi nomeado profesor axudante dá Facultade de Dereito

Pertenceu ao Seminario de Estudos Galegos e logo ao Instituto Pai Sarmiento de Estudos Galegos.

Ingresou na Real Academia Galega ou 27 de xullo de 1941.

                

                                      

Para unha mellor navegación por este blog  usa o navegador GOOGLE CHROME. Descarga GOOGLE CHROME premendo AQUÍ.