MATIAS VARELA: “SE HAI QUE IR O RAÑO VAISE”.

“GOCEI DO ALBARIÑO MOITAS VECES”

Luís Matías Karl Padín Varela naceu fai 32 anos froito do amor dunha cambadesa de San Tome e un fillo de agricultores residentes en
Fefiñáns(é sobriño de Nandiño o que tiña o Sprtman), con inquietudes marxistas, que buscou fortuna en Suecia. Naceu nun barrio marginal de Estocolmo pero nunca abandonou o costume familiar de visitar o pobo dos seus pais “que sente como seu” e en canto o traballo permítello, escápase para ver ao seu pandilla e á súa avóa. 

Aquí aínda lle protexe certo anonimato pero en Escandinavia é un actor consagrado que mañá percorrerá a alfombra vermella da gala de premios do Instituto Sueco do Cine para saber si logra o “Guldbaggen” ao mellor actor, polo seu papel como Jorge Salinas na segunda parte da trilogía “Snabba Cash”. Pero nunca tivo tanto éxito e chegou a ser ata constructor para sobrevivir, aínda que calquera diría que non naceu capital do albariño. No seu falar subxace o acento galego e entre frase e frase escápaselle algún “carallo”, ademais de saber perfectamente o que é un “raño”. Cun aire de “enfant terrible” como o de “Rimbaud” pero sen a melancolía do século XIX; e mascando tabaco louro, como un auténtico vaquero do afastado oeste; concedeu a diario de Arousa a súa primeira entrevista a un medio español, aproveitando que descansa uns días na vila.

-Nunca pensou en escoller un nome artístico “máis sueco”?

-Xa o cambiei. Adiantei o apelido materno, Varela, porque os americanos dixéronme que Padín era demasiado longo e parecíase a Palin. Fíxeno porque teño que pensar no meu “Business” pero eu considérome cambadés e de Estocolmo. Alí (Suecia) non teño familia e ata fai catro anos era un “cabeza negra” (como denominan aos inmigrantes). Agora que teño éxito fixen o meu primeiro papel como sueco e propóñenme outros. De feito, suscitáronme nacionalizarme pero rexeiteino porque o día en que faga algo que non guste... Volverei ser estranxeiro. A sociedade sueca non me axudou moito e como non teño medo de perder esta carreira... Si hai que vir a Cambados e montar un bar ou traballar cun raño, faise. Séntome orgulloso de chegar aquí tendo unha nai ama de casa que agora é profesora e un pai economista que agora é camareiro. E cada vez que podo mándolle unha indirecta aos do gremio. De feito, hai actores suecos aos que non lles caio moi ben pero teño máis nivel e si non queren ler as miñas entrevistas, non pasa nada. Aínda que non concedo moitas.

-A súa vida sería distinta si nacese aquí?

-Seguro. Non sería actor. Tiven moita sorte, moi poucas persoas traballan no que lle gusta e o mundo do cine é moi pechado. A gran maioría chega por algún tipo de conexión familiar. É difícil imaxinar a que me dedicou pero non sería nada bonito. A Universidade non é para min. Aos 16 xa non rascaba bóla no colexio. É un milagre que saiba falar castelán (tamén falo galego).

-Entón o de ser actor foi unha revelación: Teño que cambiar?

-Sempre me gustou o cine pero todo empezou cando coñecín ao meu amigo Gustaf Skarsgård, nunha selva de escola (eramos 6.000 alumnos e había ata policía), sen saber que o seu pai, Stellan John Skarsgård, era o actor máis coñecido de Suecia. Foi o quen me dixo, cando tiña 15 anos, que podería ser un bo actor. Fixen as probas con Gustaf para a escola especial que che prepara para logo estudar arte dramática na Universidade e entrei. Pero non mo tomaba moi en serio “ía a clase porque as mozas eran guapas” pero de súpeto vinme lendo guiones polas noites, a escribilos... Nunca planifiquei ser artista.

-Pero a súa carreira non veu rodada. Cóntame algo da súa fuxida a Asia?

-Botáronme de Canle 4 dun culebrón destes malos, parecido a “Saír de clase” . Era o meu primeiro papel e tiña un contrato de tres anos pero logo dun e medio dixéronme: es bo actor pero es imposible e aí acabouse a miña carreira. Paseime de golfo, chegaba tarde, non me aprendía o guion... Correuse a voz e non me volveron a chamar para un traballo, así que me fun ao suroeste de Asia e estiven fora sete meses. Volvín, intenteino e ninguén quería facer nada comigo. Todo iso tras paradas en Cambados. Foi o mellor que me podía pasar porque dar realismo a un personaxe ficticio é o máis importante no meu oficio e para iso hai que ter un pouco de experiencia de vida. Estiven sete ou oito anos facendo cousas que non me gustaban para sobrevivir.

-Diga a verdade, non só vén pola xente tamén para aprovisionarse de albariño.

-Claro e dos seus berberechos, centollos. A “comidiña” que hai por aquí ¡A miña madriña!

-E hoxe candidato ao “Guldbaggen” como mellor actor.

-Porque logo fixen un “come back” impresionante. En 2008, estaba en Cambados no barco dun amigo e recomendáronme desde Suecia que lese o libro “Snabba Cash”. Vin nel un peliculón e a min como Jorge Salinas. Levaba seis anos sen papeis serios e chamei á productora, pedindo unha nova oportunidade e trala proba, déronmo. Foi un éxito mundial, vírona 22 millóns de persoas. Cambioume a vida dun día a outro. Tivo moito tirón en Estados Unidos e meteuse Martin Scorsese na produción para a segunda e terceira parte. Empezou a chamarme todo o mundo, saíu traballo por todos os lados e dun ano a outro, máis películas e series, como Os Borgia.

-Sobra preguntar si está nervioso, non?

Estou nervioso porque e e si non cho dan, que? Fuches o tío ao que non llo deron pero bo, é un recoñecemento de que estou facendo algo bo. Sempre me porto moi ben coa xente e a xeración nova do cine sueco chámanme por iso. Saben que son traballador que o teu fin non é ir con modelos, nin ás discotecas máis guays.

-E compite con dous actores consagrados. Iso impón?

-Un pouco. É xente que levo vendo en películas toda a miña vida... A verdade. ¡Tiven moita sorte, non é tanto traballo duro! Cun xa traballei nunha miniserie policíaca trala primeira “Snabba”. Respéctolle.

-E traballar con Jeremy Irons en “Os Borgia”?

-Foi raro coñecerlle. Ten un Oscar, é un nivel impresionante. É simpático. Normalmente a xente que ten estrelas en Hollywood é bastante maja pero os chavalitos de 20 anos, os Justin Beaber, son un pouco prepotentes. Cando cumpres os 30 dáste conta de que o mundo non é teu, formas parte del e cun pouco de sorte terás éxito e si non, non pasa nada.

-Sabe que vai camiño de converterse nun perfecto candidato a ser Cabaleiro?

Dixéronmo de broma e riste porque eu o Albariño goceino moitas veces e as festas... Non teño moito de cabaleiro pero o tempo pasa.

Unha entrevista de L.R. para D.A.