30 de xul. de 2013

CARTA DA NAI DE CAROLINA BESADA, FALECIDA NO TRÁXICO ACCIDENTE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA

Son a nai de Carolina Besada Garrido, que faleceu aos 18 anos no accidente de tren de Santiago. Gustaríame facerlles chegar este escrito e agradeceríalles que lle desen a máxima difusión. A miña filla sempre me dixo que se sentía orgullosa
de que fose unha loitadora e sei que non lle gustaría que me quedase calada. Isto é en homenaxe a ela. A todas aquelas persoas que axudaron aos nosos seres queridos e a nós
mesmos neses duros momentos quero dicirlles que cada un dos seus xestos enchen de calor a nosa alma. Os que se sentiron conmocionados polo ocorrido han de saber que o seu empatía dános forza. Todos nos recordastes que o mundo está cheo de seres excepcionais. Aos que, como nós, senten dor pola súa perda, envíolles un abrazo sincero e todo o meu agarimo. Pensemos que están en paz e deixemos que o tempo axúdenos a que o seu recordo inúndenos de amor. Grazas por todos os abrazos, bicos e palabras de ánimo sincero que recibimos, ata de persoas ás que non coñeciamos, anónimas ou con "cargos". 

E para rematar quero dirixirme: aos que se creen "importantes" e desfilaron ante os nosos ollos para as cámaras, cos seus traxes e uniformes, para "facerse ver", cando levabamos doce horas de angustia, sen saber si poderiamos volver abrazar aos nosos. Tamén ao maquinista que, de confirmarse, esnaquizounos co a súa irresponsabilidade. Aos que viñeron darnos un falso pésame porque o seu cargo ou o seu partido esixíallo" (que saibades que iso se transmite; demostrariades algunha compaixón quedándovos nos vosos luxosos despachos). Aos que cederon ás presións "de arriba" e nos torturaron prometendo información que logo non nos daban. Aos que prefiren "recortar" vidas a ter que renunciar ao seu coche oficial. Para dicirvos que os vosos actos estanvos podrecendo o corazón, pero que quizá non sexa demasiado tarde para que rectifiquedes e colaboredes en facer deste mundo un lugar no que o importante volvan ser as persoas. 
Vai por ti, a miña nena. 

1 comentario:

A.Doval dixo...

La carta no tiene desperdicio, me ha encogido el corazon y a la vez me ha sacado una sonrisa, al pensar lo valiente que tiene que ser una persona para sacar fuerzas en este momento tan duro, para decir las cosas tan claras. Tienes toda la razón, "podíanse quedar nos seus despachos". Llevo fuera de Galicia 20 años, pero me siento más orgullosa que nunca de ser gallega.
Después de estos días, he sacado la conclusión de que en situaciones tan límite como esta, volvemos a dividirnos en clases: los de siempre, sufrimos, perdemos, nos ayudamos y salimos de los trances. Los de altas esferas, nos miran de lejos y aprovechan el momento para sacar partido, del modo que sea, pero sacar partido: una foto, una crítica a los del bando contrario, un arreglo para poner el cazo, lo que sea, pero sacar partido. Un abrazo para esa madre, para esa familia y enhorabuena por ser valiente.
Fdo. Ángeles Doval Serantes