Hai pícaros que ven unha chea de pedras, montañas. Sóbense a elas. O escultor Manolo Paz escribiu: "Hai que ter fe na pedra"
A secuencia é simple: unha escultura con forma de ovo alargado é a ollos dun neno unha montaña. Os nenos sempre soñaron con ascender todo o máis alto “os maiores, tamén, só que sen a doce candidez dos pequenos”, por iso non debe estrañar a ninguén que a escultura
de Manolo Paz sexa o Everest do barrio do Puig de Sant Pere.
As mañás de verán, as de domingo peor aínda, son longas e tediosas nun barrio popular onde quizá, probablemente, os seus veciños non poidan pagarse o aluguer dunha casa de veraneo que lles poña na súa panorámica estrelas de mar, areas, algas e erizos. Catro pícaros, tres e unha moza, desafiábanse a ver, primeiro, quen se atrevía co ´ovo´ de Paz, segundo, quen chegaría a alcanzar a cima e, terceiro, quen sería o primeiro.
Dous pequenos quedaron abaixo, os dous xemelgos, e o reto quedou en táboas: un neno e unha nena foron escalando a montaña de pedras de Binissalem con que o escultor de Castrelo levantou a súa obra. Sería a cativa quen coroaría os 250 centímetros baixo a atónita mirada dos irmáns. Máis tarde, desde abaixo unha amiga vitorearía o éxito deste pequena Edurne Pasabán que, sen alcanzar os 14 oito miles, o ´sen título´ de Paz é un loureiro considerable.
Palma está saturada de esculturas ao aire libre, con maior e menor acerto. Son escasos os escultores que teñen clara a idea de casar unha non sempre fácil parella como é a
arquitectura e a escultura na vía pública. Eduardo Chillida foi un exemplo de coñecemento, quizá porque o vasco levou sempre un arquitecto na súa cabeza e na xema dos seus dedos. E son máis escasos os xestores ou políticos que se deixan aconsellar ante un asunto que non é unha parbada. O político de quenda con tal de encher un oco, con tal de que teña nome, con tal de asegurarse os seus dez minutos de gloria, é capaz de confundir a un actor cun escultor, claro que nesta cidade houbo quen nola meteu dobrada. Ademais, reiteradamente. Non darei nomes.
Nos anos do despropósito, cando o diñeiro público corría como a pólvora e moito del acababa nos caixóns de empresarios culturais con poucos escrúpulos, a Palma crecéronlle as esculturas como setas en Soria. Hoxe vémolas nunha cidade sucia, sen ninguén que faga un
seguimento delas, nin as coide, nin preserve o seu valor patrimonial. A de Richard Long, inaugurada por Jaume Matas, é un caso flagrante. Non é o único. Por non mencionar aquelas que viven o soño dos xustos en vellos almacéns municipais ou do Govern. Un desagravio máis a Palma esquilmada, e non só economicamente.
Non nos poñamos estupendos, e volvamos ser pícaros. Por si alguén se escandaliza da imaxe duns cativos escalando a obra de Paz, déixolles as súas palabras: "O único xeito de entrar na pedra é asustala, porque si non, asústache ela a ti". Trátase de "ter fe na pedra". Algúns nenos falan con ela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario