POR RICARDO DOMINGUEZ REY
Nunha ocasión escoite falar a un médico dun estraño e curioso síndrome chamado “o síndrome do membro fantasma”; o mesmo parece ser que
consiste en que hai pacientes aos que, tras amputarlles un membro, a raíz dun accidente ou dunha enfermidade, seguen
sentindo e, incluso en algunhas ocasións, experimentando dor como se aínda tivesen ese brazo ou esa perna amputada.
consiste en que hai pacientes aos que, tras amputarlles un membro, a raíz dun accidente ou dunha enfermidade, seguen
En Cambados moitos estamos a padecer un síndrome parecido; non, grazas a Deus, porque nos amputasen un membro senón porque notamos que, a pesar de que dende o 13 de xuño pasado, a vontade popular, os pactos electorais e a Lei D
´Hont quixeron que tivesemos un novo alcalde (ou, mellor dito, unha nova alcaldesa) e, por tanto, se dera por finalizado o período de actividade como tal do anterior rexedor, o “popular” Aragunde, pois como dicía, moitos sentimos como si estivésemos a vivir un pesadelo e Luís non se tivera ido e seguise a gobernar para desgraza de tódolos cambadeses.
Aragunde é coma ese “membro fantasma” : sigue a pensar que é o alcalde e non para de deixarse ver en inauguracións, exposicións e procesións, “chupando cámara” sempre que pode (ou que lle deixan); en algúns casos de forma descarada, como na procesión de San Benito do pasado sábado na que, xusto detrás do santo, aparecía, como si fose o arcanxo San Miguel o noso ínclito ex rexedor; xa sei que o cuatripartito manifestou que ás procesións non acudiría ningún dos seus membros representado ao concello
pero tamén está claro que a “Luisiño” gústalle ser o neno no bautizo, a noiva no casamento e o defunto no funeral, sempre o centro de atención.
Por certo debo recoñecer que Aragunde en dita procesión de San Benito emanaba unha certa aureola de espiritualidade e santidade que hasta un pecador coma min podía percibir; está claro que o dia que Luís deixe este mundo (esperemos que dentro de moitos anos porque non lle desexamos ningún mal por moito que el diga o contrario), irá dereitiño para o ceo e sentarase ao carón do Santo Creador, algo lóxico para alguén que viviu “Como Dios” a conta de tódolos cambadeses......pero como “o cortes non quita o valente” pídoche que si lees isto, Luís, ti que es un “home de Fe” reces pola miña alma condenada ao inferno, sobre todo, por pecados da carne e de pensamentos impuros; sei que coma bo católico o farás de corazón.
- “Bos días, chámome Luís Aragunde e fai dous meses que xa non son alcalde pero debo confesar que aínda teño “mono” de gobernar e cústame moito superalo; agora a miña vida está baleira, fáltame algo e non podo evitar seguir indo as inauguracións das obras e colocarme a carón das autoridades, ¡¡isto é moi duro!!”
Entón rompería a chorar, os demais o abrazarían e daríanlle verbas de apoio do tipo: “non estas só”, “comprendémosche”, “animo, podes superalo”. Por certo a esas reunións tamén poderían acudir outros alcaldes “defenestrados” como Tomas Fole (Vilagarcía de Arousa) ou Salome Peña (Ribadumia).
Podemos dicir que Luís Aragunde ven ocupar o cargo de outros “ilustres” figuróns do noso pobo como o defunto Fabeiro “o Xurroque” ou, mais recentemente, o noso escribidor Jose Pepe que teñen como afección a de arrimarse á comitiva inaugural para saír na foto aínda que pensándoo mellor non está mal ter sempre á vista a figura de Luis Aragunde para que non nos esquezamos de quen foi un dos peores alcaldes do noso bendito pobo.
UN SAUDO A TODOS
RICARDO DOMINGUEZ REY
Ningún comentario:
Publicar un comentario