ENTREVISTA A ALFONSO CORDAL

“MOITOS PRESUMEN DE DEMÓCRATAS, PERO CENSURAN A ARTE ERÓTICA. ISO É DE HIPÓCRITAS” 

Alfonso Cordal (Cambados, 1977) desvela a súa intención ao publicar "Nunca máis" xa desde as primeiras páxinas dicindo: "Cada cal debe ter moi claro que non se pode esperar que a vida adáptese a un, senón que debemos ser nós quen nos acomodemos á vida, e para conseguir algo, primeiramente temos que intentalo". Iso si, logo da obrigada dedicatoria desta novela aos seus pais e á sanidade pública. Un texto dividido en catro partes onde a súa experiencia persoal, a ficción, a poesía e o relato erótico se entremisturan para dar vida a esa mensaxe. 

É un cambadés amante da súa terra, pero namorado da capital do Turia (Valencia) que tranquilamente podería espertar sentimentos contrarios porque alí pasou longas tempadas ingresado no hospital. A primeiro vez con 9 nove anos, tralo primeiro derrame cerebral dunha lista cuxa conta xa perdeu, pero cun resultado que lle acompaña no seu día a día: danos no cerebelo e, en consecuencia, unha merma nas súas habilidades, con problemas de mobilidade, xordeira parcial... Pero recordar faille ben: "Creo que grazas a acordarme de todo o que pasei, estou aquí hoxe en día". Con todo, recoñece que estivo a piques de tirar a toalla e é que é moita carga para quen empezaba a vivir. 

A súa incursión no mundo da literatura remóntase á súa época escolar, pero foi a Festa do Albariño de 2005 "esa que non puido gozar e cando sufriu o último derrame", a que inspirou a súa primeira aventura editorial. Estaba hospitalizado, cando el e o seu pai oían falar do Premio Planeta na radio e leste díxolle que algún día debería ser el o vencedor. Uns anos despois e moitísimo esforzo, o relato erótico “Un canto ao kamasutra na Festa do Albariño” era unha realidade en papel. 

O pulso dos seus pensamentos é vitalista, vese desde o nome do primeiro capítulo de “Nunca máis”, chamado “Empezando a derramar enerxía”. Nunca reclama piedade ao lector, aínda que sabe que ten material suficiente para vender un produto lacrimóxeno que convencería a moitas máis carteiras. 

-Cando naceu a súa afección pola escritura? 

-En oitavo de EGB estaba nos Salesianos e tras ver a película O Club dos Poetas Mortos fixemos un concurso de poemas e cada un votariamos ao mellor. Casualmente elixiron o meu. Creo que porque falaba dunha muller, alagándoa e fíxolles graza. Pero meses máis tarde, fixéronnos un test psicolóxico no que tamén se avaliarían nosas posibles dedicacións nun futuro. Durou tres días e xa estaba aburrido porque me custaba escribir (xa tiña secuelas por dous ou tres derrames), e empecei a responder sen mirar, pero logo dixéronme que tiña altas posibilidades de usar a escritura como medio de expresión pero eran parbadas de cativos. Ata 2011 escribía para min, axudábame a pasar o tempo e a sentirme tranquilo. No albariño sempre facía frases para camisetas e o de 2005, non o podía celebrar e atopei unha idea rebuscada. Collín o programa da festa e fixen un relato erótico e a partir de aí empecei a mirar páxinas web de escritura e animeime a escribir un pouco, ademais vía que o facía mellor que outra xente, aínda que é certo que eu teño moito tempo libre e podo repasar os textos, modificalos... E, de feito, vendín libros. 

- Gran parte da súa produción é de temática erótica, de feito, o seu último relato, “Tamara e Alfonso”, leva esta liña. Será vostede o dixome-díxome do pobo. 

- Non me importa e xa abonda de hipocrisía. Moitos presumen de vivir nunha democracia e encomian a liberdade de expresión, pero logo a arte erótica e o porno seguen censurados. É como todo, os extremos son malos, e hai quen emprega o erotismo para quitar, como na política, gañar custe o que custe, e por culpa de catro pagan todos. 

- Na súa novela “Nunca Máis” rememora algúns dos momentos máis duros da súa vida dun modo case terapéutico. 

- Si. Recordo que tiña 9 ou 10 anos e nunha excursión do colexio fomos a Cabeza de Manzaneda unha semana. Pola noite, os da miña clase pedíanme que contase as miñas historias no hospital en Valencia e en Vigo e facíao, ás veces inventaba, para non facerme repetitivo (sorrí). E aí foi a primeira vez que me dixeron que algún día tiña contalo ao mundo. Supoño que o que querían era que non pensase no que me podía pasar, para distraerme, pero agora creo que grazas a acordarme de todo o que pasei, estou aquí hoxe en día. 

- Dedícalle o libro á sanidade pública, como a ve agora? 

- Moi mal e creo que se intenta privatizar. As miñas últimas experiencias xa non foron tan boas. De feito, en 2012 caínme e  lastimei un ombreiro, o traumatólogo fíxome unha radiografía e preguntoume si doía, díxenlle que si pero que, bo, aguantaba a dor. E penso que aproveitando que son parcialmente xordo, falou coa miña nai e só me receitou algo para a dor. Agora case non podo levantar o brazo. Creo que terían que haberme operado. 

- Cre entón que esas secuelas provocaron que alguén se aproveite de vostede? 

- Moita xente ve que me movo con dificultade e de forma estraña e pensa que son parvo, que non teño un razoamento lóxico porque hai un gran descoñecemento sobre derrámelos cerebrais e as súas consecuencias, así como do cerebro humano. Hai 50.000 tipos "en sentido figurado" de derrames. No libro conto que tiven un cando estaba en BUP e no hospital estaba tan asustado que empecei a ler unha novela que mandaran en clase e que me resultaba imposible de ler, pero tiña tanto medo a durmirme e non volver espertar... Agora dáme a risa, pero naquel momento... 

- E cóntao todo, por? 

- Recordo en BUP, unha compañeira díxolle ao profesor que mellor falaba en castelán porque en galego non se expresaba ben, pero el díxolle: "Si non o intentas, como carallo vas falar". E é certo, dígoo na introdución, para conseguir algo, primeiro hai que intentalo. É unha das cousas polas que me atrevo a publicar. Non pretendo que "Nunca máis" sexa autobiográfica. É como un grito reclamando que non pase máis iso, nin o que me pasou a min nin outras cousas como o do Prestige, aínda que, lamentablemente, ao longo da historia cométense erros que logo se recoñecen como un erro (as guerras mundiais, a Civil), pero o tempo pasa e repítense. O obxectivo é que a xente se de conta dos erros que se poden cometer e que se poden corrixir con anterioridade, aínda que non creo que se poida conseguir porque, desafortunadamente, o sistema que nos goberna é como é e esta democracia funciona como funciona. 

- Cando fala das súas experiencias hai momentos duros pero evita a sensiblería. 

- Non quixen caer niso porque eu non quería escribir algo comercial, fágoo porque me gusta e levou o seu tempo "empecei tecleando cun só dedo e agora xa uso oito". Ás veces debemos facer máis forza coa cabeza que co corazón, facer de tripas corazón, aínda que tamén hai algo dese romanticismo literario, de evadirse da realidade e crear un mundo mellor, e tamén fai pensar e buscar solucións, igual que cando se xoga ao xedrez. 

ENTREVISTA de L. ROMERO recollida de Diario de Arousa