 |
| José Luis Alvite |
Supoño que era por culpa do clima tan chuvioso polo que os ricos da miña infancia apenas saían á rúa e sabíase moi pouco das súas vidas. Eran ricos de toda a vida, homes e mulleres que ao longo de varias xeracións herdaran o diñeiro, os modais e o servizo. Non facían ruído, tiñan unhas limpísimas mans sen sangue e apenas gesticulaban. Fun desde Cambados en barco unas cantas veces a visitar a un daqueles ricos no seu
casarón de pedra da illa da Toja e recordo a impresión que me causou o silencio case balneario, o cheiro da cera do piso e os pedagóxicos carraspeos daquel afamado cirurxián que ata no verán se abrigaba moito, acendía a lumbre na cheminea e botaba as cortinas para procurarse no salón unha suave luz como de museo, a contada claridade que se necesita para que o sol non cegue as chamas. O prestixioso cirurxián era un home rico e culto que lía moito e coleccionaba pintura sen pensar en que fose un investimento, senón polo mero pracer de contemplala. O meu pai coñecíalle de moitos anos e díxome que xamais lle viu suar. Tampouco parecía un home que se deixase arrastrar polas paixóns. De regreso á noitiña en Cambados, logo dunha daquelas visitas, mentres ceabamos, tía Pebida comentoulle ao meu pai que aquel austero cirurxián culto e adiñeirado formaba parte dunha clase a extinguir. Non recordo que o meu pai engadise algo á sobria observación da súa irmá, pero eu sabía que a idea que el tiña daqueles ricos era a de que se trataba duns señores remisos á ostentación e ao malgaste, refinados e prudentes, unha caste de seres comedidos e sen vicios, homes e mulleres alleos ás suores lúbricos da fisiología, capaces de reproducirse de costas e coa roupa posta.
casarón de pedra da illa da Toja e recordo a impresión que me causou o silencio case balneario, o cheiro da cera do piso e os pedagóxicos carraspeos daquel afamado cirurxián que ata no verán se abrigaba moito, acendía a lumbre na cheminea e botaba as cortinas para procurarse no salón unha suave luz como de museo, a contada claridade que se necesita para que o sol non cegue as chamas. O prestixioso cirurxián era un home rico e culto que lía moito e coleccionaba pintura sen pensar en que fose un investimento, senón polo mero pracer de contemplala. O meu pai coñecíalle de moitos anos e díxome que xamais lle viu suar. Tampouco parecía un home que se deixase arrastrar polas paixóns. De regreso á noitiña en Cambados, logo dunha daquelas visitas, mentres ceabamos, tía Pebida comentoulle ao meu pai que aquel austero cirurxián culto e adiñeirado formaba parte dunha clase a extinguir. Non recordo que o meu pai engadise algo á sobria observación da súa irmá, pero eu sabía que a idea que el tiña daqueles ricos era a de que se trataba duns señores remisos á ostentación e ao malgaste, refinados e prudentes, unha caste de seres comedidos e sen vicios, homes e mulleres alleos ás suores lúbricos da fisiología, capaces de reproducirse de costas e coa roupa posta.
Para unha mellor
navegación por este blog usa o navegador GOOGLE CHROME. Descarga GOOGLE
CHROME premendo AQUÍ.
Ningún comentario:
Publicar un comentario