“ATA HAI POUCO TIÑA TRES TRABALLOS E TODO O QUE GAÑABA INVESTÍAO EN FACER AS MIÑAS COLECCIÓNS”
Mónica Guillán González ten 27 anos e é unha entusiasta da moda desde a infancia.
De deseñar para as súas bonecas ou facerse unha saia vaqueira na súa etapa de adolescente “daquel xeito” pasou a cegar aos expertos e ao cidadán do montón, tras pasar polas aulas da Escola Mestre Mateo. O último recoñecemento, tras outros como o Ponmo ou presentarse na prestixiosa EGO de Madrid, ou ser finalista noutros
certames, foi o terceiro premio do concurso de mozos deseñadores da XXIV Mostra de Encaixe de Camariñas, coa súa colección Apricot Couture, onde leva este tecido ornamental a vestimentas elegantes, pero pensadas para lucir na rúa e seleccionadas de entre case un centenar de propostas.
Cambadesa de nacemento e corazón, actualmente vive en Ourense, a onde trasladouse por
motivos laborais, pero agora está pensando en regresar a Arousa ou a onde a súa paixón, a moda, lévea.
-Como é “Apricot Couture”?
-Inspírase no ballet clásico, pero lonxe de estereotipos, máis ben nos
seus materiais, a caída dos tecidos... E está composta por dous vestidos longos, un curto e un tutú con chaleco coa puntilla máis cara, para que destacase. Ademais, aos ganadores regálannola, sempre que non supere os 300 euros. É unha colección pensada para a Mostra e desde unha visión de Prêt-à-porter, que se puidese poñer, onde destacase a puntilla que
habitualmente vese en panos, cortinas ou toallas. De feito, elixín pezas grandes, ben visibles, e non para poñer nos baixos das pezas, como se adoita ver.
-É a segunda vez que se presenta, non lle entrou o gusaniño de facer "bolillos"?
-Si, pero impón un pouco de respecto. A primeira vez non estaba moi satisfeita co
traballo presentado e pensei: teño que mellorar.
-En que proxectos está inmersa?
-Traballo nas miñas coleccións e en encargos de particulares para a primavera. Vas a sitios e a xente empézache a coñecer e tamén a través de Facebook e a
miña web vou tendo pedidos. Agora teño que preparar vestidos para invitados de vodas e comunións e xa non podo coller máis encargos porque todo o proceso fágoo eu (patronaxe, corte e confección).
-Pódese vivir do deseño?
-Cando empezas non, pero si che gústa moito quitas diñeiro doutras cousas para
facelo. Ata hai pouco tiña tres empregos e todo o gañado investíao nas coleccións. Traballaba de luns a luns, de camareira, de dependenta e facendo os meus deseños. E a moita honra. O que teño gañeimo a pulso, aínda que non teño vida social (ri).
-Volve a moda de acudir á modista, en lugar de vestirse con modelos feitos en cadea?
-Parece que si, que cada vez hai máis xente que busca
cousas diferentes, que non teña ninguén máis. Eu fai tres anos que non compro en Zara, pero tampouco me fago a miña roupa “nunca estou contenta, unha sabe os seus defectos- (ri). Hai tendas alternativas que teñen pequenas seleccións, que me gustan máis.
 |
-Con 27 anos de idade pode presumir de
impresionar a expertos xurados, con que soña?
-O meu soño é traballar para unha empresa de renome. Non me vexo dentro de 50 anos co meu propio negocio, quero traballar baixo as directrices de alguén con experiencia.
-Parecen palabras dunha persoa insegura
-Non son insegura, pero formando parte dun equipo empresarial tes máis opcións de moverche e ver mundo.
-E a firma soñada é...
-Estiven un ano en Roberto Verino deseñando bolsos. Volver sería o mellor premio.
-E a túa inspiración?
-O mundo plástico, non me gusta a etapa moderna, aínda que estou ao día, por suposto. Pero cando preparo unha colección leo moitos libros de moda e de historia. A miña época preferida é a de Isabel II ou o estilo Rococó.
UN ENTREVISTA L. ROMERO E RECOLLIDA INTEGRAMENTE DE DIARIO DE AROUSA 
Ningún comentario:
Publicar un comentario