En primeiro
lugar gustaríame dicir brevemente que é para min unha honra poder colaborar
neste espazo da web que decidiu retomar Chon fillo. Tentarei estar a altura
desta iniciativa, que aínda que vai máis alá diso, é unha excelente homenaxe a
unha persoa que deu tantas horas do seu tempo ao pobo de Cambados. Que nos
conectou alá onde estivemos, fora Guatemala, Dinamarca, Perú, Reino Unido,
Oklahoma, Barcelona, e un longo etcétera de casos reais de cambadeses no
estranxeiro. Este espazo, cos seus diferentes nomes, foi un referente na web
cambadesa desde que comezaran a agromar os diferentes espazos hai
aproximadamente dez anos. E foino porque Chon pai demostrou autenticidade,
constancia, e paixón nesta tarefa, como en tantas outras facetas que
desenvolveu na nosa vila e coas que deixou unha pegada inmensa. Que sirva a
reapertura de A Ti Meu Cambados como unha fonda homenaxe máis, a unha persoa
excepcional.
Grazas, Mariano
Quen me ía dicir a min que logo desta lexislatura
remataría por darlle as grazas ao Presidente de España? Como pode ser, logo da
peor lexislatura que recordo? Certo, como podo verbalizar as grazas mentres
aínda hai lembranzas tan frescas como as dun señor chamado Bárcenas, e os seus
papeis? Ou dalgo máis preto a nós, que se deu en chamar Pokemon. De sobres e
sobresoldos. Mais si, grazas, Mariano.
En Galiza sempre serás o Señor dos Hilillos, mais pasarás a historia como o Presidente dos sobres. Presidente en tempos revoltos, en tempos de tarxetas negras, e bancos malos. De
operacións púnicas e mordazas disfrazadas de lei. E de emigración. De sangría.
Dunha xeración que marchamos coa vista posta adiante pero o corazón sempre na
Terra. Unha Terra que esmorece, con sectores como o gandeiro ou o mar loitando
por sobrevivir en contra do seu goberno.
Pero cando fas algo ben, Mariano, hai que agradecercho. É
certo, éme difícil porque tampouco esquezo todo o resto; ti e o teu podre
partido desprezastes a todo un país, comezastes o desmantelamento do que debe
ser o máis sagrado e unha das poucas cousas das que aínda podemos presumir os
que nos atopamos, en parte grazas a vós, no estranxeiro: a Sanidade Pública.
Queredes rematar con ela non por motivos de “xestión”, nin por inoperancia, senón ideolóxicos, e incluso monetarios.
Convenvos, vaivos mellor, aos da vosa clase. Pero iso non quita que non che
poida dar as grazas por iso outro, Rajoy.
Que si, xa o sei, tamén queredes rebaixar o nivel
educativo e empeorastes as condicións laborais de todos os traballadores
públicos, comezando por persoal sanitario e mestres, co que iso significa para
a maioría cidadá. E si, defendestes leis inxustas e intolerábeis como a lei
hipotecaria que deixou a tantas familias, a tanta xente sen casa nun país con
tantas casas sen xente. Non quita, non, que non che poida agradecer isto outro.
Si, sei, tamén, que freastes algo tan vital para o noso
futuro como o desenvolvemento das enerxías renovábeis, poñendo un imposto ao
Sol, penalizando a quen decidiu dar o paso cara o autoabastecemento nun mundo
cuxos principais problemas de hoxe e do futuro teñen e terán moito que ver coa
crise do petróleo. Mais ensináronme a ser educado e agradecido, e isto outro non
podo máis que recoñecercho. Si, si, xa... non só non remataches co paro, senón
que deixas un país empobrecido e a unha clase traballadora con menos dereitos
laborais. Xunto co outro partido do rexime modificastes a Constitución nun viravira
e sen votos, para poñer a austeridade por riba da xente. E queda por saber
canto fixestes desaparecer do peto das pensións nestes últimos anos.
Mais dígocho, Rajoy, dígocho. Grazas. Grazas porque
despois duns anos se poder facelo, este Nadal vén para min cun regalo por
adiantado. Agradézocho, que fixaras o 20 de Decembro como a data electoral. Xa
sei, home, que non o fixeches para min, non son tal iluso! Pero eu vou poder
votar, con v e tamén con b. Votarei con estas cousas que non esquezo na mente, e
tantas outras que darían para un libro no canto dun pequeno texto.
Mais tamén cas ilusións que recobraron forza no pasado
Maio. Cun sorriso. Votarei para que non volvades, nin de cor azul nin de cor
laranxa. Votarei para que Galiza estea presente nun novo tempo, no que os
presidentes de plasma sexan pasado, no que se lle dea volta á austeridade. Que
comece un xiro desde o sul de Europa para recobrar o poder da cidadanía fronte
o poder da oligarquía. Porque hai que ter claro que se Europa non muda nos
vindeiros anos as cousas seguirán polo mesmo camiño. Unha Unión máis unión e
menos troika. E aquí, un tempo no que se recoñeza o obvio; a
plurinacionalidade, o dereito a decidir, e mais tamén o dereito irrenunciábel
da nosa sociedade a unha sanidade e ensino públicos, universais, e de calidade.
De vivir e traballar na terra! Que se persiga a fraude fiscal, a de verdade, de
verdade. E que contribúan un chisco máis os que poden e deben facelo. Merecemos
outros políticos, xa non digo perfectos, pero polo menos si xente decente cun
mínimo sentido da ética.
Polo tanto, si, grazas. Grazas, Mariano, por permitir que o vindeiro 20 de Decembro teña o pracer de sorrir ao votar, imaxinando un futuro mellor para o meu país.
ÓSCAR PARDO-PLANAS
Imaxes: Facebook persoal de Óscar Pardo-Planas, web 20minutos, web La voz de Galicia, Masaendefensasanidadpublica.wordpress.com, ecuanime.es
Ningún comentario:
Publicar un comentario